Εικόνα θεατρική που δε θα ξεχάσω

"Λούνα" ή αλλιώς το θέατρο που "ταξιδεύει" μέσα σε ένα λεωφορείο στους δρόμους όπου έζησαν οι Εβραίοι της Θεσσαλονίκης.

Μια παράσταση βασισμένη στο βιβλίο της Ρίκας Μπενβενίστε για τη Λούνα, που επέζησε από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Σπαρακτικό ταξίδι στον χρόνο...

Η Λούνα (την υποδύεται μοναδικά η Ελένη Μακίσογλου) δυνατή μέχρι τέλους, κομψή μέχρι τέλους (έχει και αυτό τη σημασία του), αλλά και εύθραυστη και μόνη, ακόμα και αν περιτριγυριζόταν από φίλους και συγγενείς. "Επέστρεψα από τον άλλο κόσμο και βρήκα έναν άλλο κόσμο" λέει η ίδια προς το φινάλε εκεί στο Cafe Chantant της Πλατείας Μαβίλη (έχουμε και εμείς φίλοι στον Νότο).

Είχα να μπω σε λεωφορείο πριν από την πανδημία και στην αρχή νόμιζα ότι θα ναι δύσκολο να παρακολουθήσω την παράσταση. Στην αρχή έβλεπα έξω, παράλληλα με το κείμενο, έξω στους γνωρίμους δρόμους του Ντεπώ, που και εγώ μεγάλωσα.

Σύντομα όμως η "φούσκα" του έργου σε καταπίνει. Η φτώχεια των Εβραίων της περιοχής, οι γιορτές και τα έθιμα τους, η μακάβρια ιεροσυλία στο Νεκροταφείο τους, την οποία φέρει ως βάρος η πόλη. Η προδοσία, η εξόντωση, η επιβίωση της Λούνα και η επιστροφή της σε έναν άλλο κόσμο.

Και μια στιγμή εκεί στην περιοχή των φορτοεκφορτώσεων στο λιμάνι, από εκεί που έφυγαν οι Εβραίοι με τα τρένα... Εικόνα θεατρική που δε θα ξεχάσω.

Είναι και άλλα πολλά που δε θα μαρτυρήσω. Οι παραστάσεις είναι ήδη από την πρεμιέρα sold out, αλλά οι συντελεστές θα προσπαθήσουν να προστεθούν κάποιες ακόμη.

Το εύχομαι γιατί πραγματικά πρέπει να δούμε όλοι αυτήν τη δουλειά.

Εύα Κουσιοπούλου

Δημοσιογράφος