Πέρασαν δυόμισι χρόνια που δεν κοινώνησα θέατρο. Η παρουσία του στη ζωή τη δική μου είναι σαν τον αέρα. Αίφνης, μου κόπηκε με συνοπτικές πανδημικές διαδικασίες.
Γιατί τα μοιράζομαι όλα αυτά τα προσωπικά ελλείμματα;
Για να γιορτάσω την επιστροφή μου στον κόσμο του με τον πιο συν-κινητικό τρόπο.
Εξηγούμαι.
Χθες βίωσα τη μοναδική εμπειρία του θεατρικού γίγνεσθαι "εν κινήσει". Μέσα σε ένα λεωφορείο του ΚΤΕΛ Θεσσαλονίκης Α.Ε., προορισμένο μόνο για τους θεατές της παράστασης "Λούνα" του Δαμιανού Κωνσταντινίδη.
Ο Δ.Κ. χρόνια τώρα δεν ησυχάζει σε έμπνευση, δεν επαναλαμβάνεται, δεν σκορπάει το σπουδαίο δημιουργικό του όραμα όπου τύχει. Τολμά. Όχι για να τολμήσει απλώς. Αλλά για να πλέξει με νήματα μεταξωτά και πολύτροπα το σχέδιο της ψυχής, του πνεύματος και του σώματος.
Εξάλλου, το θέατρο σήμερα οφείλει να συνομιλεί με όλα τα παραπάνω για να κάνει τον θεατή συνδαιτημόνα στο τραπέζι που στρώνει κάθε βράδυ. Και ο Δ. Κ. κατέχει άπας την τέχνη της συν-βίωσης ηθοποιού και θεατή.
Η παράστασή του, λοιπόν, βασίζεται στο δοκίμιο ιστορικής βιογραφίας της Ρίκας Μπενβενίστε "Λούνα" και είναι η ιστορία μιας θεσσαλονικιάς εβραίας που επιζεί από τη φρίκη των ναζιστικών στρατοπέδων και επιστρέφει στην πόλη της μετά το τέλος του πολέμου.
Ο Δ.Κ. συλλαμβάνει την ιδέα να ακολουθήσουν οι θεατές το οδοιπορικό της ζωής της εν κινήσει. Έτσι, η Λούνα μπαίνει στο λεωφορείο για να κάνει ένα ζωντανό ταξίδι στην ιστορία της Θεσσαλονίκης, μέσα από τα δικά της οδόσημα παρέα, με εμάς καλεσμένους της.
Η παράσταση ξεκινά την πρώτη της σκηνή στο φουαγιέ του Βαφοπούλειου, όπου ο Απόστολος Αποστολίδης δημιούργησε μια θαυμάσια κατασκευή με την αύρα της μνήμης και του ημίφωτος. Στη συνέχεια γίνεται η επιβίβαση στο λεωφορείο, η περιπλάνηση στην πόλη και τέλος η αποβίβαση στην πλατεία Μαβίλης, κοντά στη Συγγρού, όπου έζησε κάποια χρόνια η Λούνα.
