Η εποχή μας δεν είναι σίγουρα, η ιδανική. Πόσο μάλλον, για όσους τώρα ξεκινούν να βγαίνουν στον κόσμο. Σ’ έναν κόσμο που πεθαίνει, που παράγει περισσότερα προβλήματα απ’ όσα μπορεί να καταναλώσει με ανθρώπους βυθισμένους στο χάος και το μίσος, με πρώτο μέλημα την επιβίωση και την ζωή καταδικασμένη να συνεχίζει, να συνεχίζει, να συνεχίζει.
Πολλές φορές, μέσα σε όλη αυτήν την τρέλα, είναι δύσκολο να σταθούμε να αναλογιστούμε το γύρω μας. Τη γη που πατάμε και τις ιστορίες που φέρει. Ιστορίες από άλλη εποχή, ακόμη πιο σκληρή, με ανθρώπους που δεν διαφέρουν πολύ από εμάς. Με ανθρώπους που με κόπους, βάσανα και εκδιωγμούς απλά συνέχισαν στο μονοπάτι της ζωής και άφησαν πίσω, βαριά κληρονομιά, τα μαθήματα που δε θέλουμε να πάρουμε και κάποια ενθύμια στους δρόμους που βάδισαν.
Μεγάλο κομμάτι της ιστορίας της Θεσσαλονίκης μας, λοιπόν, και βαθιά λησμονημένο, είναι η εβραϊκή κοινότητα, η οποία κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, εκδιώχθηκε, δολοφονήθηκε μαζικά και επέστρεψε σε μια πόλη που δεν ήταν πια δική της. Η Θεσσαλονίκη μας, όμως, που πάντα βρίσκει τον τρόπο να είναι καλλιτεχνικά ενεργή και καινοτόμα, γέννησε μια παράσταση-οδοιπορικό μέσα σε ένα λεωφορείο, την «Λούνα» για να θυμίσει σε κάποιους και να εκπαιδεύσει κάποιους άλλους σε ένα ξεχασμένο αλλά μείζον κομμάτι της ιστορία της.
Η αληθινή αυτή ιστορία, γραμμένη από την Ρίκα Μπενβενίστε, αφορά μια αγράμματη εβραία, μοδίστρα της Θεσσαλονίκης, η οποία έφτιαξε την ζωή της και την είδε να γκρεμίζεται, όταν την απέσπασαν βίαια στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και αφού είδε όσους αγάπησε να πεθαίνουν, επέστρεψε ξανά πίσω σε μια και πάλι βίαιη πραγματικότητα. Εμείς ξεκινώντας από το Βαφοπούλειο, ανεβήκαμε σε ένα λεωφορείο και ξεκινήσαμε μια πορεία στα μέρη που υπήρξε η «Λούνα» και είδαμε με τα μάτια μας την ιστορία της να παίρνει σάρκα και οστά. Συνοδοιπόροι και αφηγητές στην ιστορία μας, ο Αλέξης Κότσυφας, η Αντιγόνη Μπάρμπα, ο Σωτήρης Ρουμελιώτης και με την Ελένη Μακίσογλου στον ρόλο της «Λούνας», μας πήραν από το χέρι και μας κράτησαν παρόντες σε μια μαγική παράσταση. Ο Δαμιανός Κωνσταντινίδης σκηνοθέτησε μια βαθιά βιωματική εμπειρία που δεν αφήνει περιθώριο στον θεατή να αναλογιστεί αν όσα βλέπει συνέβησαν πραγματικά ή όχι: τα είδαμε όλα να συμβαίνουν πραγματικά, μπροστά στα μάτια μας. Στην ιδιαίτερα συγκινητική αυτή ατμόσφαιρα, ήρθαν να μας αποτελειώσουν οι μουσικοί Ελιόνα – Ελένη Σινιάρη, Κατερίνα Επαμεινώνδα στην φωνή και οι Λυδία Ανεστοπούλου και Γιώργος Χρυσικός στα όργανα.
Η παράσταση καταλήγει, μετά μουσικής, στο μικροσκοπικό Café Chantant, στο οποίο μαζί με εμάς «κάθεται» και η εμπειρία μας. Γυρίσαμε όλη την πόλη, μάθαμε απίστευτα πράγματα, γελάσαμε, κλάψαμε και μετά βρεθήκαμε στον πιο ιδανικό προορισμό για να τελειώσει αυτό το ταξίδι μας σε μια Θεσσαλονίκη τόσο γνωστή μα τόσο άγνωστη. Τι άλλο να ζητήσει κανείς;
