Η θεατρική δράση Λούνα εξελίσσεται σε τρεις διαφορετικούς χώρους. Στον κλειστό χώρο του Βαφοπουλείου - στο φουαγιέ του πραγματοποιείται η εισαγωγή. Στο λεωφορείο εν κινήσει – πρόκειται για το κύριο μέρος της παράστασης που διαρκεί σχεδόν μια ώρα. Στην πλατεία Μαβίλη, μπροστά σε ένα από τα μικρότερα καφέ της Θεσσαλονίκης, το Café
Chantant, παρουσιάζεται το τελευταίο μέρος του έργου.
Τρία έργα, θα μπορούσαμε να πούμε, σε ένα. Και τα πράγματα εδώ δεν είναι προσθετικά αλλά πολλαπλάσια. Στη Λούνα όχι μόνο βρισκόμαστε εκτός θεατρικής σύμβασης αλλά οδηγούμε τον θεατή σε κίνηση για να παρακολουθήσει. Ακολουθεί, δηλαδή, ο ίδιος το αφήγημα όχι μόνο με τον νου αλλά και με το σώμα του.
Όλες και όλοι εμείς που συμμετέχουμε σ’ αυτή τη δράση ζήσαμε την παραπάνω συνθήκη στο πετσί μας.
Δεν θα επεκταθώ στα αυτονόητα προβλήματα που έπρεπε να λυθούν σε πραγματικό χρόνο γιατί η συνθήκη λειτούργησε παράλληλα σε όλους μας και ως πρόκληση: χτυπούσε κόκκινο η αδρεναλίνη και ο καθένας αντιλαμβανόταν ότι πρόκειται για εμπειρία.
Δεν θα επεκταθώ όμως κυρίως γιατί όταν αρχίσαμε με τον Δαμιανό τον διάλογο για την παραγωγή το ζητούμενο ήταν εξαιρετικά ξεκάθαρο. Η δράση στον δημόσιο χώρο. Και δεν μιλώ για τη δράση ως τελικό παραγόμενο. Μιλώ για εκείνη την πολύ προσωπική ανάγκη να βγούμε στον δρόμο. Ως πολίτες αρχικά. Ως ξεχωριστά φυσικά πρόσωπα που επιζητούν μια άλλη καθημερινότητα, μια άλλη πόλη που δεν θα την διασχίζουν αλλά θα τη ζουν, μια άλλη
τελικά κοινωνία.
Προσωπικά, εδώ και καιρό αναρωτιέμαι με ποιον τρόπο. Μέσα από ποια δομή θα μπορούσε κάτι τέτοιο να ξεκινήσει;
Καλώς ή κακώς ποτέ δεν κατάφερα να ενταχθώ σε κάποια συλλογικότητα που το κλάσμα της είχε πολιτικό παρονομαστή. Με πετούσαν έξω πολύ γρήγορα οι αντιφάσεις.
Η ανάγκη όμως παρέμεινε. Η ανάγκη για σύνδεση, εννοώ. Και, ναι, η δημιουργία είναι ένας τρόπος. Η τέχνη στη δημόσια σφαίρα, μέσα στον ζωντανό οργανισμό της πόλης, δεν είναι βέβαια κάτι καινούριο ούτε πρωτοποριακό παρόλο που ο καθένας μας όταν το κάνει νιώθει ότι ανακαλύπτει την Αμερική. Πιο πολύ είναι διαχρονικά μια συνθήκη που μας μετατρέπει αυτόματα από αντικείμενα σε υποκείμενα. Επιτακτικό αντίβαρο στις εξουσιαστικές διαθέσεις, στον φόβο, στην όλο και πιο συντηρητική πραγματικότητα.
Στέλλα Τενεκετζή